Nie pamiętam, kiedy zaczęłam regularnie malować paznokcie, ale za to doskonale pamiętam dramat, jaki towarzyszył mi przy otwieraniu na wpół zaschniętych buteleczek kupionych zaledwie kilka miesięcy - jak nie tygodni - wcześniej.

• 2012 - matowy lakier Wibo, antyczne limitowanki z Sensique 
• 2013 - Essie Sexy Divide
• 2014 - Essie Braziliant

Dziś bajka o dwóch baaaaardzo zbliżonych do siebie produktach. Biorę na tapetę dwa peelingujące żele do mycia twarzy: jeden to

Ziaja z linii Manuka, drugi to AA z serii Oil Infusion.

 Przystępujemy do analizy dwóch gagatków bez większych ceregieli.

Cechą wspólną jest: sama idea żelu do codziennego mycia twarzy z drobinkami. Musiałam to dodać dla porządku, proszę mnie nie posądzać o brak rozsądku ;) Konsystencja jest w mojej ocenie zbliżona - ani zbyt stała, ani lejąca, choć Ziaja jest zdecydowanie bardziej "zwarta", co przekłada się również na jej wyższą wydajność.

Różnice zaczynają się dalej. Co osobliwe, żele są skierowane do dwóch różnych typów cery. Ziaja jest skierowana przede wszystkim do cer mieszanych i tłustych, natomiast AA stworzono z myślą o cerze wrażliwej i skłonnej do alergii. Jakby nie było, w tym ujęciu jestem adresatką obydwu produktów.
Warto oczywiście zwrócić też uwagę na różnice w opakowaniach i pojemnościach:  AA to klasyczna tubka 150 ml z wygodnym i niesprawiającym problemów (to się ceni!) zamknięciem. Ziaja to natomiast pojemnik 200 ml z pompką - moja się nie zacinała, ale kto wie, co się wyprawia z innymi.

Zapach: żel Ziai ma charakterystyczny dla całej linii lekki, świeży aromat - mi odpowiada, niemniej na początku może nie przypaść do gustu. AA natomiast nie wyróżnia się pod żadnym względem - ot, coś co ma za zadanie uprzyjemnić korzystanie z produktu i szybko zapomnieć.

Drobinki peelingujące: zdecydowanie większe i ostrzejsze w Ziai, mniejsze i delikatniejsze w AA (skoro do skóry wrażliwej), natomiast jest ich więcej.

I dochodzimy do meritum, czyli działanie: amatorzy obfitej piany będą rozczarowani. Obydwa żele pienią się minimalnie (w końcu jako światłe osoby znające się na składach wiemy, że nie od tego skuteczność oczyszczania zależy).
W mojej ocenie produkty spełniają obietnice producenta pod kątem dopasowania do cery: Ziaja działa zdecydowanie intensywniej, odświeża skórę i nawet lekko ją ściąga po umyciu (uczucie do wytrzymania bądź natychmiastowej eliminacji za pomocą toniku), a ze względu na wspomniane ostrzejsze drobinki można wykonać mocniejszy masaż. Nie należę do osób z zapędami sadystycznymi w obszarze mechanicznych peelingów, dlatego nie testowałam bardzo mocnego tarcia - mam wrażenie natomiast, że żelem Ziai nie idzie sobie podrażnić twarzy.
Odnośnie żelu AA - dzięki zawartości olejku babassu oraz z awokado można się tu doszukać realizacji założeń producenta w kwestii odpowiedzenia na potrzeby cer wrażliwych (wiecie, olejki, więc niby naturalniej, a więc i lepiej dla cery). O tyle wyszło to na dobre, że żel faktycznie zostawia buzię ukojoną - a w moim wypadku to naprawdę rzadkie!

Podsumowując - w zakresie działania jest spoko w obydwu przypadkach, ale ze względu na korzystniejszy stosunek ceny do pojemności, Ziaja wypada lepiej (8-10 zł/200ml) od konkurenta (12-15 zł/150 ml). Należy jednak pamiętać, że osoby borykające się ze srogimi problemami skórnymi nie powinny jednak korzystać z Ziai tak często - co odnosi się do całej instytucji peelingów mechanicznych w ogóle.

+++

Znowu mnie długo nie było, co?
Wiem.

+++

Rok na swoim. Awansowałam. Chyba wychodzi mi bycie dorosłym, a przynajmniej większych fakapów nie ma.
Bhawo Olga!

Pomaltretujmy dziś pewien produkt do ciała... Będzie to słodka zemsta.

Dax Cosmetics, Perfecta, Cukrowy peeling do ciała ujędrniający o zapachu creme brulee

Słoiczek o pojemności 225 gram wypełniony brązową breją nabyłam niechybnie w hipermarkecie, dociśnięta kompulsywnym "wydałabym hajs na pierdulet, którego w sumie nie potrzebuję, ale i tak jakoś zużyję". Budżetowe peelingi do ciała spełniają się w tej roli idealnie - poprawiają humor, cała ich egzystencja opiera się na tym, żeby wystarczyć na 5-6 zabiegów i wydawać by się mogło, że w takim produkcie nic nie da się zepsuć.

W jakimże wielkim błędzie ja byłam. Tyle kilometrów przetuptanych po drogeryjnych alejkach, stara a głupia.

Plus dla Perfecty za solidnie zaklajstrowane wieczko - teraz dałabym jednak wiele, żeby standardowo spotykane sreberko przepuszczało zapach. Ułatwiłoby mi to życie o tyle, że po samym aromacie zrobiłabym wielkie "nope" i wybrałabym coś innego. A tak to stwierdziłam "zapach breme brulee? Co można zepsuć w "świecie karmelkowo-waniliowej rozkoszy", jak to ujął producent?". Otóż można spieprzyć i to całkiem konkretnie, serwując klientom cukrowy, niewyobrażalnie przesłodzony ulep. Chociaż na pierwszy rzut oka (węch nosa?) można się było tego spodziewać po - nomen omen - cukrowym peelingu, ale osobie kreującej zapachy kosmetyków Perfecty poleciłabym zapoznanie się z pierwowzorem. Nie trzeba się fatygować do Francji - wystarczy pójść do dyskontu i nabyć którykolwiek z ordynarnych deserów z syropem glukozowo-fruktozowym inspirowanych creme brulee i gwarantuję, że będzie pachniał lepiej (za smak nie ręczę).

Ok, jeśli już ktoś przebrnie przez zapach i podejmie wyzwanie dalszego zapoznawania się z tym cudem, natrafi na dalsze przeciwieństwa losu. Otóż ktoś tu ewidentnie przedobrzył w założeniach: peeling ma nie tylko złuszczać, ale dzięki obecności oleju ze słodkich migdałów oraz macadamia ma także ujędrniać i regenerować.

No nie wiem.

Upakowanie cukru w oleistym, śmierdzącym ulepie okazało się być - w moim przypadku - tragiczne w skutkach. Pragnę na wstępie podkreślić, że samo rozsmarowanie peelingu na wilgotnej skórze i masaż nie należały do utrudnionych - konsystencja tego nie utrudniała, kryształki cukru nie były przesadnie ostre i nie rozpuszczały się szybko. 

Problemem natomiast stawała się niemożebnie tłusta skorupa, która została na skórze po całym tym procederze. Z czymś takim daaaawno nie miałam do czynienia. To nie była przyjemna warstewka nawilżenia, do jakiej przyzwyczaiły mnie inne - także tanie - produkty. Nie, tu mamy do czynienia z regularnym, tłustym i brudnym dziegciem, który trzeba regularnie po prostu zmyć (i to najlepiej dwa razy). 

Wydajność - na całkowicie przeciętnym poziomie, czyli w moim przypadku 6 razy na całe ciało (proszę wziąć poprawkę na fakt, że noszę XL, więc jest co masować, może na mniejszych ciałkach wyjdzie więcej). 

Podsumowując: peeling zasadniczo spełnia swoje funkcje w podstawowym zakresie zdarcia naskórka i wygładzenia, lecz z mojej perspektywy robi to w niesprzyjających okolicznościach potwornego zapachu (który się utrzymuje, co w tym wypadku uznaję za wadę) oraz totalnie nieakceptowalnej, oleistej warstwy. Jeśli ktoś lubi takie przygody, może się skusić na wydanie pieniędzy (źródła mówią między 14 a 19 zł), ale myślę, że o wiele lepszy efekt osiągnie się domowym sposobem (fusy po kawie for the win!). 

Zdarzają się takie dni, gdy seria malutkich smuteczków oraz wkurwików kumuluje się i po osiągnięciu masy krytycznej jedynym sensowym rozwiązaniem wydaje się wchłonięcie na kolację tłuszczy trans oraz cukrów prostych, najlepiej w postaci paczki czipsów lub innych podobnych szitów. 

Tego typu sytuacjom towarzyszy często także zignorowana wcześniej potrzeba umycia włosów tudzież fatalny wysyp dziwnych krost na twarzy upodabniający do ofiar trądu. W wersji hard występuje jeszcze wzmożony pms.

#TypowaOlga