Mija pierwszy miesiąc po wyprowadzce od rodziców. Akcję "Olga na swoim" można - póki co - ocenić pozytywnie. 

Miałam pewne uzasadnione obawy co do własnych poczynań. 

- procentowy udział kebabów w diecie nie uległ zwiększeniu (mam słabość do kebsonków i nie wstydzę się tego)

- procentowy udział piwa uległ minimalnemu zwiększeniu z uwagi na mieszkanie z wesołymi ludźmi. czuję się wtedy jak na koloniach.

- nie jem więcej słodyczy. ba! wręcz jem ich mniej, bo z własnej wątłej kieszeni płacić to tak przykro.

Czynności, których wykonanie na razie sprawia mi zbyt duży problem, to oczywiście:

- prasowanie (eee, jak dobrze złożę, to prawie będzie proste i gładkie)

- wstawanie o optymalnej porze gwarantującej spokojne przygotowanie i spożycie śniadania ORAZ lajtowy spacer do pracy (bo wiecie, gwiazdy mi sprzyjają, mieszkam w Warszawie i mam tak blisko do roboty, że nawet nie opłaca się korzystać z komunikacji miejskiej)

Jak się również okazuje, można przeżyć miesiąc prawie nie malując (wiecie, wow, ODKRYCIE). Ale moja wewnętrzna pańcia już domaga się dopieszczenia, tapety, tipsów i futerka w panterkę (takie mentalne tipsy i futerko, rzecz jasna). 

Wierzę też głęboko w to, że nowy laptop zmotywuje mnie skuteczniej do pisania. 

+++

Piosnka dla Was. Tak cudnie optymistyczna. Do porzygu.