Jak zapowiedziałam, tak zrobiłam.
Pojechałam rowerem do pracy.

Moja poranna trasa była średnio przyjemna - w metrze ludzie dostali wścieklicy na widok jednośladu, chociaż stałam z nim na końcu składu (czyli tam, gdzie powinnam). Potem się okazało, że w centrum zepsuły się windy, więc wtarabaniłam się z rowerkiem na schody ruchome (Metro Centrum jest chyba "najgłębszą" stacją, więc długo jechałam). Z ostatnich 5 km, jakie miałam do pokonania, tylko ostatnie 2 miały ładną ścieżkę rowerową.
Przeżyłam, dojechałam.
Nie chciałam wracać tą samą trasą, bo wiedziałam, że nawet nie mam co się pakować do metra o godzinie 17 z rowerem i postanowiłam przejechać całe 18 km do domu. Z całej tej trasy ścieżki nie miałam może ze 2 km...  A do tego były takie świetne górki, przy których po prostu nie mogłam opanować dzikiego pisku radości, gdy zjeżdżałam :D

Gdy dojeżdżałam do domu, uświadomiłam sobie, że to pierwszy raz w moim życiu, gdy obróciłam jednego dnia ponad 30 km. W chwilę potem moja biedna dupa też to sobie uświadomiła i wyraziła swoje zdanie niesamowitym bólem (i dziś chodzę jak pokraka).
Obyło się na szczęście bez zakwasów (nie ma jak rowerek treningowy <3), ale siedzenie na twardym podłożu stanowi dla mnie wyzwanie.
Nie wiem, czy prędko to powtórzę.

+++

Nie wiem, kiedy się życiowo ogarnę. Miałam nadzieję, że dzisiaj, ale imprezy mocno mi w tym przeszkodziły.