+++

Gdy spotykamy się z Mężczyzną na randkę na mieście, zawsze jest taki na wpół oburzony, a na wpół rozbawiony, że się maluję.
- Kurde, to kiepska ze mnie makijażystka, skoro zauważasz minimalną tapetę.
- W przeciwieństwie do wielu mężczyzn zawsze zauważam, gdy kobieta jest pomalowana.
Potem siedzę i kminię, czy:
a) aby na pewno nie przesadzam z tapetą (niemożliwe, lekki puder, kredka i tusz to zestaw, z którym nie da się przesadzić - prawda?!).
b) większość mężczyzn naprawdę nie zauważa pomalowanych oczu, ust? Uważają, że długie, czarne rzęsy są nam naturalnie przyrodzone? Że ta filuterna, kocia kreska to sama się pojawiła?

- I co, wyglądam gorzej?
- Nie, nie gorzej, po prostu inaczej. A ja wolę naturalność. Skąd mam wiedzieć, co się kryje pod tą warstwą?

Przypomina mi się wtedy najlepszy obrazek, jaki kiedykolwiek powstał na ten temat:




Po czym dalej się zastanawiam, a myśli niebezpiecznie się rozpierzchają nt społecznej percepcji piękna (jak jest obecnie wykoślawiona), własnej samooceny (i tego, jak ją nadmuchujemy, nie tylko tapetą) i naszych usiłowań, aby podobać się innym. Wypieprzyłam właśnie notatki ze studiów z psychologii społecznej, więc nie odwołam się do mądrych teorii i prawidłowych sformułowań.

Uspokajam się trochę, gdy Mężczyzna mówi: gdy się uśmiechasz, to odbiera mi mowę.

Uff, a więc to o to w tym wszystkim chodzi.