Nie będzie dziś nic konstruktywnego. Takie tam pierdy, chuju-muju. 

+++

Zacznę od przykładu.

Moja przyjaciółka jest wegetarianką. Nie jadła mięsa już w momencie gdy się poznałyśmy i była to dla mnie jedna z najnormalniejszych rzeczy pod słońcem, chociaż ja sama mięso wpieprzam z uwielbieniem. Może z kilka razy zrobiłam sobie z tego żarty, ale nigdy nie było moją intencją mocne urażenie jej uczuć. Aśka do swojej diety podchodzi racjonalnie, nikomu nie narzuca swoich poglądów, a dla mnie i naszych wspólnych znajomych jest całkowicie oczywiste, że przy planowaniu jedzenia na mieście uwzględniamy jej potrzeby. 

Niestety wegetarianizm z zupełnie nieznanych mi przyczyn cały czas budzi w ludziach (mniej lub bardziej) niezdrowe emocje i dochodzi do kuriozalnych sytuacji, gdy ktoś głośno wyraża opinię, o którą nikt nie prosił. Raz trochę mi było głupio za swoją mamę, która uprzejmie wyraziła swoje zdziwienie. 

Aśka pracuje teraz we Francji i niedawno wyżalała mi się, jaką sensację budzi swoim jadłospisem. Największe zdziwienie podobno wywołał fakt, że na śniadanie Asia i jej koleżanki Polki jedzą warzywa, co wprost nie mieści się w systemie wartości niektórych francuskich dzieci. Jak znam moją przyjaciółkę, to ma na ogół niesamowicie wyjebane na opinie innych, więc gdy otrzymałam na fb wiadomość pełną wściekłości, to wiedziałam - oho, ktoś dał się jej we znaki. 

Poszło głównie o to niesamowite zdziwienie.

Jak tak sobie siedziałam później i kminiłam, to uświadomiłam sobie, jak mnie niesamowicie wkurwiają pełne zdziwienia reakcje rozmaitych znajomych na moje małe sukcesiki związane z odchudzaniem. 

Pełne zdziwienia komentarze na widok tego, co jem - "o, Olga, sałatka na obiad, odchudzasz się?". No nie kurwa, czy jedzenie warzyw jest tak niecodzienne? Pewnie wszystko byłoby w porządku, gdybym zażerała się ziemniorami, bo to jakoś bardziej do mnie pasuje. Gruba, to pewnie wpieprza te kotlety smażone na litrze oleju. 

Wielkie oczy, gdy mówię, że biegam (tego, no, turlam się). Chryste Panie, mam nadwagę, ale ruszam się, to takie niesamowite! Wow! Już przestałam wspominać, że dużo jeżdżę na rowerze, o programie treningowym z Shaunem T rozmawiam tylko z B.

Staram się podejść do zagadnienia pozytywnie i nastroić się do muzyki wszechświata, że to zdziwienie to taki podziw maskujący własne niedoskonałości innych. "Ten tłuścioch biega, robi coś dla siebie, a ja dostaję zadyszki po wejściu na drugie piętro". Wmawiam to sobie bardzo intensywnie, bo nie wiem, na ile to prawda. 

Ale i tak się wkurwiam. 

Zachowanie niektórych komentarzy dla siebie urosło ostatnio w moim mniemaniu do niesamowitej cnoty. Ile bym dała za to, żeby ktoś w końcu powiedział "to zajebiście, że biegasz, to fajny sport" bez odnoszenia się do mojej objętości. Albo zamilkł na wieki, amen. 

+++

Troszkę żółci zeszło ze mnie. Już mi lepiej. Wy komentujcie, w tym wypadku akurat bić nie będę.