Wracałam do Polski na własne życzenie bardzo, bardzo długo. Spałyśmy na lotnisku - w sensie ja spałam 3 godziny wykrzywiona na fotelu (lata praktyki na studiach umożliwiły mi zasypianie bez względu na pozycję), M. budziła się przy każdym anonsie, żeby pilnować swojego bagażu. Potem zgubiłam się w sklepie bezcłowym (serio, był oooogromny).
A gdy myślałam już, że jestem taka szczęśliwa, że wracam do Polszy, to zgadnijcie, kto usiadł koło mnie?
Matka z małym dzieckiem.
Małym, rocznym, tłuściutkim dzieckiem.
Które siłą rzeczy o 6 rano w samolocie nie miało funu i darło ryja. I kopało mnie swoimi malutkimi adidaskami.
Nie jestem dziecięcym hejterem ani nic w ten deseń, ale naprawdę myślę, że ta rodzina powinna była sobie wykupić miejsca z przodu, żeby mieć więcej przestrzeni na wiercącego się dzieciaka. Wiecie, jak to kopie?!

Ja tu wracam do kraju rodzinnego, truptam na bloggera i co moje oczy widzą? Liczba obserwatorów zrobiła "puff" i przekroczyła setkę. Po krótkim śledztwie odkryłam, że winowajczynią tego stanu rzeczy jest Zoila, która umieściła mnie w swoim postowe love. Jezusku i Maryjko, jak miło jest przeczytać o sobie takie rzeczy! A komentarze do wielorybiej epopei też były bardzo inspirujące :) Jak trzyma się za mnie tyle kciuków, to na pewno dobiję do celu ;)

A teraz łyżka dziegciu.
Nie jestem na bieżąco z blogami, więc pewnie mój wpis będzie mocno "poniewczasie", ale rodzice odebrali za mnie marcowego kissboxa.
Otwieram pudełko...

A tam taaaaaaki żal.

Czy ktoś już odkrył koneksje między kissboxem a isadorą? Bo te dwa błyszczyki to naprawdę mało śmieszny żart. Róż przyszedł pokruszony niczym wiarygodność kredytowa Grecji.

Ech. I na tym koniec moich kissboxowych żali, mam za dużo pozytywnej, hiszpańskiej energii, żeby się teraz przejmować. Później pokażę wam zdjęcia z wyprawy :)