Żyję, mam się dobrze. Opener był w tym roku lajtowy - bez nerwowego biegania od sceny do sceny, zobaczyłam w całości te koncerty, które chciałam. Devendra Banhart na żywo łamie serca, Nick Cave po raz kolejny udowodnił, że w hipnotyzowaniu tłumów nie ma sobie równych. Na rudego giganta z Queens of the Stone Age czekałam 9 lat - było warto. Damon Albarn ma teraz niższy głos i Blur brzmi dojrzalej, The National magnetyzują jak zawsze (2 lata temu grali pierwszy koncert na dużej scenie o 20, nie było to korzystne rozwiązanie). Wytańczyłam się jak szalona na Crystal Fighters. Zgadzam się ze złymi opiniami nt Rihanny - pop ma to do siebie, że wszelkie braki muzyczne (których jest od groma) po prostu trzeba maskować widowiskowym show (taka Madonna, proszę państwa), a ktoś tu widocznie zapomniał, że łapanie się za krocze przez "artystkę" nie spełnia wymogów dobrej rozrywki dla tak ogromnej widowni. 

Pogoda dopisała, po raz pierwszy od 2009 uskuteczniłam smażing, plażing, a nawet morzing. Tego ostatniego nie przewidziałam w planach i kąpałam się w zwyczajnych majtach, bo niby czemu nie. 

Pewnego dnia o 4 rano nawiedziliśmy gdyński Skwer Kościuszki i mieliśmy pomysł, żeby odcumować ORP "Błyskawica" i podbić Kaliningrad. Jestem przekonana, że gdyby władze państwowe nie chciały takiego obrotu spraw, to statek nie miałby spuszczonego trapu, a marynarz pilnujący wejścia nie byłby senny. Taką okazję stracić, ech. 

Wracaliśmy z P. Polskim Busem w nocy. Postuluję, żeby przewoźnik dorzucał zamiast darmowego posiłku karnet na jogę, bo bez rozciągnięcia bywa ciężko. Warszawa o 4 rano jest tak spokojnie piękna.

Fotorelacja telefoniczna mocno stronnicza bez obróbki.