Na samym początku ostrzegam - jeśli nie jesteście dziś w nastroju na:
- wysłuchiwanie czyichś żali
- drastyczne opisy
lub po prostu nie przepadacie za nadmiernym ekshibicjonizmem, to nie polecam tego wpisu. Będzie brutalnie, srogo i szczerze. Skąd w ogóle pomysł, by napisać tu o wszystkich moich problemach z nadwagą? Cóż, potrzebuję czegoś, co dałoby mi mieszankę katharsis (wiem, wyświechtane słowo) z czymś, co Anglicy nazywają "closure".

Druga sprawa: nie piszę tego, by wzbudzić litość. Nie chciałabym też wzbudzić niechęci.
Reakcje mogą być różne - pewnie część z was stwierdzi, że wyolbrzymiam swoje problemy etc. No jasne, że wyolbrzymiam, bo to moje problemy. I bardzo poważnie wpływają na moje życie, więc kaman.

No to zacznijmy.

Jestem duża. Zawsze byłam. Rosłam bardzo szybko w porównaniu do innych dzieci. Na zdjęciach klasowych zawsze jestem z tyłu i szczerze się jak jakiś freak. W 12. roku życia urosłam 15 cm, dobiłam do poziomu 172 cm nad podłogą i tak mi zostało do dziś. Nie mogę dziś o sobie powiedzieć, że jestem bardzo wysoka, niemniej karłem też nie jestem, ale w podstawówce i gimnazjum bardzo mi to przeszkadzało. Z tamtego okresu szybkiego wzrostu do dziś mam pamiątkę w postaci rozstępów na plecach i biodrach.
Mam konkretną budowę - jestem modelowym przykładem "grubych kości". Niektórzy się śmieją, że to mit, ale do tego jeszcze wrócę później. Cóż, jako dziecko nie byłam specjalnie tłusta, ale po tym, jak przestałam rosnąć w górę, zaczęłam rosnąć wszerz. Moja mama dbała, by rodzina była zdrowo i dobrze odżywiona, nie kupowałam czipsów i nie obżerałam się słodyczami na boku - naprawdę nie wiem, jakie były przyczyny tego tycia. Może lepiej, żebym tego nie rozwlekała? Uprzedzam - badałam sobie hormony, wszystko w porządku.
W drugiej klasie gimnazjum ważyłam 74 kg. Lekarka na przeglądzie 14latka zaleciła już dietę, moja mama stwierdziła, że nie ma co podejmować drastycznych kroków, bo przecież jeszcze się rozwijam. 
I tak się rozwijałam, że osiągnęłam wagę i rozmiary małego kaszalota. To jest moja opinia - jeśli któraś z was. jest grubsza, to pewnie zaraz stwierdzi "e tam, przesadza". W dniu studniówki ważyłam 83 kg. Do dziś nie mam pojęcia, jak się wtedy wbiłam w małą czarną w rozmiarze 42 - chyba siłą woli.
Muszę przyznać, że stres związany z maturą i rekrutacją na studia po prostu zażerałam. Lubię słodycze, ale to było bardziej zażeranie "standardowym" jedzeniem - dokładałam sobie więcej makaronu lub mięsa niż potrzebowałam. W ten oto sposób we wrześniu 2008, tuż przed rozpoczęciem studiów, ważyłam 87 kg stając na granicy otyłości (przynajmniej licząc zgodnie z wytycznymi BMI).
Od gimnazjum nosiłam ciuchy w rozmiarze 44, L albo XL. Znam doskonale sklepy, gdzie jest rozsądna rozmiarówka i mieszczę się w ichniejsze L, są też miejsca, gdzie XL przypomina M-ki z tych "dobrych" dla mnie sklepów. Pocieszający jest fakt, że jeszcze mieszczę się w ciuchy z popularnych sieciówek, ale dam pokojowego Nobla temu, kto zapewni mi regularne dostawy elek i ikselek. Jakąś potworną fashionistką nie jestem, ale chciałabym się ubrać czasem w coś, co chociaż nawiązuje do popularniejszych trendów XD Tymczasem na wieszakach obowiązuje chyba zasada, że te duże rozmiary mogą stanowić 5% wystawionego rozmiaru.
(uwaga, wstydliwe zwierzenie: wiecie jak zdarzało mi się poprawiać humor? kupowałam tshirty z nadrukami na dziale męskim. eska była w sam raz. eliminowałam ze świadomości, że to męska rozmiarówka)
No dobra, problemy z ciuchami to jedna, problemy z psychiką to drugie. Jak łatwo się domyślić, nie byłam szczególnie dumna ze swojej nadwagi. A jak wiemy, grubi ludzie są zabawni, więc pozostała mi ucieczka w sarkazm, autoironię i w ogóle dystans do wszystkiego. Flirtowanie z facetami? Cóż, byłam przekonana, że jeżeli ktoś by ze mną flirtował, to robiłby to tylko po to, żeby sobie porobić ze mnie jaja. I tak zresztą flirtu bym nie zauważyła, no bo kamą, patrzcie wyżej.

W październiku 2009 odkryłam, że ważę więcej niż mój ojciec. To był taki punkt zwrotny - zaczęłam wtedy drugie studia i tak, jak łatwo się domyślić, byłam ostatnią dziewicą w towarzystwie (nie mam większych oporów, żeby o tym pisać, ale jeśli wy się rumienicie, to hmmm... nie mój problem).
Zapisałam się do dietetyczki w Naturhouse. Konsultacje dietetyczne były darmowe, ale trzeba było kupować w ichniejszym sklepiku suplementy diety, których koszt wynosił mniej więcej 100 zł za tydzień. Wytrzymałam tam 4 miesiące, same sobie przeliczcie koszty... Zaczęłam tam chodzić ważąc 84 kg, po tych 4 miesiącach było już 77 kg. Z dietetyczką ustawiłam sobie cel na 65 kg. Miałam być szczupła i zdrowa, yeah. Był to też cel odpowiedni dla mojej budowy ciała - i tu wracam do "grubych kości". Mam przyjaciółkę, która jest mojego wzrostu, a waży około 50 kg (różnie to u niej bywa, czasem 48, w porywach do 53). Jest przejmująco drobna i po prostu wiem, że nawet gdybym jakimś cudem zeszła poniżej 60 kg, to i tak nie miałabym jej figury (ach ten mój kościec). O figurze mojej będę też pisać dalej, ale ze mnie dziś skoczek tematyczny.
Suplementy nic mi nie dały, ale dzienniczek z zanotowanym każdym zjedzonym ziarnkiem ryżu pomógł mi się ogarnąć. Sportu prawie nie uprawiałam - raz w tygodniu siłownia w ramach wfu na uniwersytecie, na nic innego nie miałam czasu ani tym bardziej chęci (nadal uważam, że na siłownię chodzą tylko i wyłącznie piękne i wysportowane mutanty, które po prostu już się urodziły z sześciopakiem).
Co było później? Wagę utrzymałam przez kilka miesięcy, nabrałam pewności siebie, zaczęłam regularnie jeździć na rowerze (o, to chyba jedyny sport, który szczerze lubię i do którego się nie zmuszam). W międzyczasie zaczęli pojawiać się mężczyźni (nadal miałam nadwagę, więc uwaga, oślepię was teraz jakże odkrywczym tekstem, że atrakcyjność to nie tylko wygląd, a wy z wrażenia gubicie kapcie i zbieracie szczęki z podłogi). W listopadzie 2010 wzięłam się za dietę Dukana. Dziś odsądzana od czci za niszczenie organizmu, dla mnie była wówczas objawieniem. Odstawienie owoców nie było trudne, bo nadciągała zima. Zrobiłam sobie wszystkie badania, przeczytałam książkę 3 razy i ruszyłam. W marcu 2011, czyli rok temu, zapadła decyzja o retinoidach, które strasznie obciążają wątrobę, więc zrezygnowałam z II fazy Dukana ważąc 69 kg. 8 kg w 5 miesięcy to nie jest jakiś mega rewelacyjny wynik, ale zaznaczam - sportu nie było u mnie wówczas żadnego. Zobaczenie po raz pierwszy od dobrych 10 lat cyferki "6" na początku wagi oblewałam na 3dniowej imprezie. Od 72 kg zaczęłam mieć problemy z ciuchami - były już na mnie za duże, zwłaszcza spodnie.
W kwietniu zaczęły się retinoidy, a ja zmodyfikowałam sobie Dukana - generalnie do dziś trzymam się jego głównych zasad, ale doszedł jeszcze rower. A generalnie to zaanektowałam rower mojej mamie i naprawdę pokochałam jazdę. Niedaleko mnie jest lasek, a w nim ścieżka w kształcie pętli. Dojazd do lasku, dwie pętle i powrót do domu to 10 km. Na początku nie wyrabiałam nawet jednej pętli, po miesiącu wyrobiłam sobie taką kondycję, że owszem, wracałam do domu spocona, ale absolutnie niezmęczona. Zaczęłam robić coraz dłuższe wypady, także do Warszawy (do stacji metra mam 7 km) i 20 km przestało robić na mnie wrażenie. I tak mi upłynęły zeszłe wakacje - waga ustabilizowała się na poziomie 68 kg, rozmiar spodni na 42, a raz nawet wcisnęłam się na wdechu w 40. Bluzki regularnie już brałam w rozmiarze M, czasem przymierzałam tuniki S - no ale to się nie liczy, bo tunika to z zasady obszerny namiot ;)
Od roweru ukształtowały mi się całkiem fajne uda. Może nie jakieś piękne i umięśnione, ale nie są sflaczałe. Tyłek zawsze miałam ogromny, zaakceptowałam go po prostu i przestałam z nim walczyć. Mam farta co do górnej częściej mojego ciała - mam pociągłą twarz, normalne barki, szczupłe ramiona i proporcjonalny do reszty ciała biust. Sadło utrzymało mi się niczym u faceta - głównie na brzuchu.

Wszystko byłoby pięknie, gdyby nie nadeszła jesień, a wraz z nią kłopoty ze zdrowiem. Hormony mi się rozszalały, potem poszłam do pracy - i pomimo zapieprzania w tym cholernym sklepie po 8 godzin dziennie nie było ze mną lepiej. Spodnie robiły się coraz ciaśniejsze, co na początku ignorowałam.
Aż w zeszłym tygodniu wturlałam się na wagę. I krzyknęłam typowo po polsku "o kurwa mać!" na widok liczby 75. Tak, przytyłam 7 tak ciężko straconych kg w 5 miesięcy.
Dobra, tragedii nie ma, mój endokrynolog wieszczy mi rychłe ustabilizowanie hormonów, więc tyć dalej nie powinnam. Przy okazji Dukana odkryłam, że mam megawolny metabolizm, a jedyny sposób na schudnięcie to megadużo ruchu. Rower już na mnie czeka, a ja znowu ustawiam sobie cel na 65 kg. 10 kilogramów, co to dla mnie po tej całej epopei?

Przy okazji chciałam się pochwalić, że wracam do żywych. Przez ostatnie dni sypiałam po 3-4 godziny na dobę - dziękuję profesorowi z przerostem ego za zmuszenie mnie do poprawiania projektu po tysiąc razy.